Γιατί τα ελληνικά είναι ακριβότερα...

«Το μέσο αμπελοχώραφο της Κορινθίας δεν υπερβαίνει τα 30 στρέμματα και το μεγαλύτερο τα 200. Οι παραγωγοί είναι χιλιάδες: μικρές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις, όπου η αμπελοκαλλιέργεια είναι βασική αλλά όχι μοναδική πηγή εισοδήματος. Το σταφύλι πρέπει να φύγει διαλεγμένο και συσκευασμένο για έξω, και για το σκοπό αυτό έγιναν στην περιοχή δεκάδες συσκευαστήρια, από ιδιώτες κι από συνεταιρισμούς. Οι παραγωγοί πουλάνε στους συσκευαστές, οι συσκευαστές στους ξένους αγοραστές.




Αντίθετα, στην Ισπανία, που είναι ο κύριος ανταγωνιστής μας στο νωπό άκοκκο σταφύλι, οι εκμεταλλεύσεις είναι λίγες και μεγάλες, δηλαδή πάνω από 1.000 στρέμματα η καθεμιά. Τα συσκευα­στήρια δεν είναι χωριστές μονάδες, ανήκουν στις εταιρείες που καλλιερ­γούν τα σταφύλια. Το ίδιο ισχύει στη Νότια Αφρική, στη Βραζιλία, την Αίγυπτο, τη Χιλή. Στην Καλιφόρνια, που επίσης εξάγει νωπό σταφύλι στη Βρετανία, η μέση εκμετάλλευση είναι 1.500 στρέμματα.»

Απόσπασμα από: Δοξιάδης, Αρίστος. «Το αόρατο ρήγμα.» Εκδόσεις Ίκαρος, 2013-11-06. iBooks.
Αυτό το υλικό μπορεί να προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα.